@article{Martínez Crespo_2017, title={Después de Lepanto: corsarios turcos y berberiscos en las costas de Galicia en el siglo XVII}, volume={64}, url={https://estudiosgallegos.revistas.csic.es/index.php/estudiosgallegos/article/view/419}, DOI={10.3989/ceg.2017.130.08}, abstractNote={Después de la victoria sobre los moriscos y del éxito de la batalla de Lepanto, cristianos y musulmanes continuaron enfrentándose en el mar. En el siglo XVII, los corsarios turco-berberiscos, entre los que se incluían moriscos expulsados de España y un buen número de renegados cristianos, lograron extender sus actividades corsarias hacia el océano Atlántico gracias a la adaptación del modelo de barcos construidos y armados a la europea. En 1617 los corsarios turco-berberiscos iniciaron sus ataques a Galicia con el asalto a la ría de Vigo y el saqueo y quema de Cangas, amenazando a lo largo de todo el siglo de forma constante al comercio marítimo y a las poblaciones costeras, cautivando a sus naturales y perjudicando las faenas pesqueras. Hacia 1621 surgió un corsarismo gallego especialmente dirigido contra ellos y contra los holandeses, iniciándose la construcción de una “Escuadra de Galicia”, que no pudo cumplir sus objetivos. Por otra parte, muchos cristianos cautivos se convirtieron al Islam con la esperanza de un mejor trato y fortuna. Muchos de estos renegados tuvieron la oportunidad de enrolarse como corsarios y de poder huir y volver a la cristiandad, pero, por su condición de apostatas, antes de conseguir su plena reincorporación a la sociedad cristiana debían presentarse ante los tribunales de la Inquisición para ser absueltos. En el siglo XVIII, el corso turco-berberisco inició su declive, quedando anuladas sus bases y actividades predatorias en el siglo XIX con el establecimiento de protectorados europeos en el norte de África y la retirada del Imperio Turco del Mediterráneo occidental. [gl] Despois da vitoria sobre os mouriscos e do éxito da batalla de Lepanto, cristiáns e musulmáns continuaron enfrontándose no mar. No século XVII, os corsarios turco-berberiscos, entre os que se incluían mouriscos expulsados de España e un bo número de renegados cristiáns, lograron estender a súas actividades corsarias cara o océano Atlántico grazas á adaptación do modelo de barcos construídos e armados á europea. En 1617 os corsarios turco-berberiscos iniciaron os seus ataques a Galicia con o asalto á ría de Vigo e o saqueo e queima de Cangas, ameazando ao longo de todo o século de forma constante o comercio marítimo e as poboacións costeiras, cativando aos naturais e prexudicando as faenas da pesca Cara o ano 1621 xurdiu un corsarismo galego especialmente dirixido contra eles e os holandeses, iniciándose a construción dunha “Escuadra de Galicia”, que non puido cumprir os seus obxectivos. Por outra banda, moitos cristiáns cativados convertéronse ao Islam coa esperanza dun mellor trato e fortuna. Moitos destes renegados tiveron a oportunidade de enrolarse como corsarios e de poder fuxir e volver á cristiandade, pero, pola súa condición de apostatas, antes de conseguir a súa plena reincorporación á sociedade cristiá debían presentarse ante os tribunais da Inquisición para ser absoltos. No século XVIII, o corso turco-berberisco iniciou o seu declive, quedando anuladas as súas bases e actividades predatorias no século XIX con o establecemento de protectorados europeos no norte de África e a retirada do Imperio Turco do Mediterráneo occidental.}, number={130}, journal={Cuadernos de Estudios Gallegos}, author={Martínez Crespo, José}, year={2017}, month={dic.}, pages={229–312} }